Spiegelbrieven: omgaan met kanker deel 2

Het geschenk dat pijn accepteren heet, daar heb ik dit jaar kennis mee gemaakt. De dagelijkse veelgebruikte woorden hebben voor mij een diepere betekenis gekregen. Het cliché dat in de volksmond een ‘rollercoaster’ wordt genoemd, heb ik in veel uitersten beleefd. Verschillende emoties heb ik leren erkennen door ze er volledig te laten zijn, van geluk tot verdriet. Ik kon er niet voor weglopen, ik moest de confrontatie aangaan. De pijn doorstaan, om het geheel dragelijk te maken, schreef ik brieven aan.. ‘de kanker’.

Ik geloof dat wij allemaal met elkaar verbonden zijn, daarom deel ik mijn verhaal graag met jou. Vorige week mocht ik het omgaan met kanker deel een publiceren. Vandaag gaan we voor deel twee, lees je mee? Laten we samen terugblikken naar maart 2018, Bali, het eiland waar ik zo van hou. Daar waar ik begonnen ben met schrijven.

Maart ’18

Ik zal de transformatie van deze metamorfose ondergaan, omdat ik voel dat er voor mij een prachtig nieuw leven klaar zal staan!

Ik kan deze vreselijke cellen niet met mijn gedachtes manipuleren, óók dat zal ik moeten accepteren.
Ik hoef niet op alles een antwoord te krijgen, ik maak ze eigen.
Ik kan je niet meer verbergen, dat kun jij ook niet meer van mij vergen.
Ik ben niet alleen, door de fantastische lichtpuntjes om mij heen.
Ik geniet intens van muziek, dat maakt mij energiek.
Ik geloof dat wij elkaar snel gedag gaan zeggen, dat ga ik jou bij deze opleggen.
Ik ben mijn lichtpuntjes eeuwig dankbaar, zij zijn onbetaalbaar!
Ik weet hoe ik tevreden kan zijn, dat vind ik heel erg fijn.
Ik heb geleerd mijn kwetsbaarheid te accepteren, dat heb jij mij tijdens dit proces doen laten leren.
Ik vier onder deze omstandigheden het leven, dat is een prachtig gegeven.
Ik, ik durf je aan te staren, met of zonder haren!

‘Ondanks alle nieuwe inzichten die jij mij hebt gegeven ben ik van mening dat wij niet goed bij elkaar passen, wil jij mij daarom alsjeblieft verrassen?’

Ik dacht dat ik kanker begreep, omdat jij mij op de zijlijn al meerdere keren aangreep. Niets is minder waar, nu jij mij persoonlijk raakt vind ik jou bijzonder zwaar. Ondanks alle nieuwe inzichten die jij mij hebt gegeven, véél meer dan hierboven staat beschreven. Ben ik van mening dat wij niet goed bij elkaar passen, wil jij mij daarom alsjeblieft verrassen? Wil jij zonder mij verder gaan? Jij hebt mij en zovelen al genoeg aangedaan. Zelfs vanaf de zijlijn, doe jij zoveel mensen vreselijk veel pijn! Jij bent allesbehalve vreedzaam, daarom wil ik jou zo snel mogelijk uit mijn en iedereens lichaam!

Wil jij mij ook iets beloven? Wil jij voorgoed verdwijnen? En jouw gen nooit meer laten verschijnen?
Wil jij nooit meer iemands leven binnendringen? Wij willen ons echt niet met jou omringen!
Wil jij je nooit meer voortplanten? Ook geen verwanten?

Wil jij ons nooit meer raken? Dat zal iedereens leven zoveel beter maken!
Wil jij mij beloven, voorgoed te verdrijven? Uit al onze lijven?

Dan beloof ik jou en al je verwanten een onzichtbare plek, ergens in dit grote universum. Waar jullie kunnen genieten tot het maximum! Jullie mogen daar voorgoed blijven, en hoeven echt nóóit meer terug te keren in één van onze lijven.

‘Jullie hebben al genoeg schade aangericht, spreid daarom alsjeblieft jullie vleugels trots uit naar het hemellicht!’

Het is nu tijd, tijd om de rollen om te draaien! Wij willen jou en je verwanten voorgoed uitzwaaien. Jullie hebben al genoeg schade aangericht, spreid daarom alsjeblieft jullie vleugels trots uit naar het hemellicht! Ook voor jullie is er een poort, ongeacht jullie vreselijke soort. Jij stomme kanker, jij en je verwanten hebben jullie al genoeg uitgesloofd en een hele hoop mensen uitgedoofd! Als kind zijnde heb ik geleerd om tevreden te zijn met ‘genoeg’, nu ik zoveel van jou heb geleerd, wil jij dit dan alsjeblieft van mij leren?

Want wij hebben door jou al genoeg haren verloren, genoeg emoties ervaren, genoeg slapeloze nachten gehad, genoeg dokters gezien, genoeg behandelingen gekregen, genoeg inzichten gehad, genoeg mensen verloren, genoeg… Genoeg is echt genoeg!

‘Heel, heel, heel, héél misschien accepteren wij op den duur, al jouw aangerichte schade dan.’

Ik kan nog wel even doorgaan met ‘klagen’, ook heb ik nog steeds zoveel vragen. Toch lijkt het mij een beter plan om de tijd efficiënt te benutten, en dat jij ons geestelijk en lichamelijk niet nog meer kunt uitputten. Verdwijn, verdwijn voorgoed bij iedereen! Ik hoop dat jij dit kan, dit lijkt mij een fantastisch plan. Heel, heel, heel, héél misschien accepteren wij op ten duur, al jouw aangerichte schade dan.

Psst, op de valreep wil ik je bedanken voor alle nieuwe inzichten die jij mij hebt gegeven. Het is duidelijk, jij geeft mij een hele nieuwe kijk op het leven. Toch kan ik niet wachten om het leven zonder jou te beleven.

Liefs, Laurentia