Everyday mindfulness
Ho’oponopono en de kracht van vergeving
Om los te laten is geen enkele tool zo krachtig als vergeving....
Al jaren fantaseerde ik van een plek met dansen, zingen, bewustzijn, vrijheid, blijheid en liefde. Gevonden! Soort van. Ergens middenin de Zweedse bossen, ver van de bewoonde wereld, ligt een bewustzijnsparadijsje verstopt. Daar leefde ik voor een poos. Het was hemels, maar ook pittig, flinke lessen kreeg ik voor mijn kiezen. Notitieboekjes vol. Toch stroomt mijn hart weer over als ik eraan terugdenk. In deze blog deel ik een paar inzichten.
De eerste dagen schreef ik in mijn boekje: het is een hemel op aarde op aarde. Met nog steeds emoties, twijfels, onzekerheden en angsten. O ja, die verdwijnen dus niet zomaar. Mensen blijven mensen. Ik sliep in een klein dorpje naast het terrein van de community en kon duidelijk voelen wanneer ik de magische bubbel instapte. Er was een bizar sterk energetisch veld. Je hartsbewustzijn werd op ON gezet, je bewustzijn vergrootte automatisch. Het voelde net als Harry Potter, ja echt.
Je vraagt je af: hoe ziet zo’n hippiedorp met festivals er dan uit? Overal dansende naakte mensen en iedereen trippend aan de LSD? Nope, zo was het niet. Bovendien waren drugs en alchohol ten strengste verboden. Wel zag ik de eerste dagen veel mensen elkaar knuffelen, en dan ook echt lang. Jemig, wat overdreven, dacht ik. Maar ja hoor, een week later lag ik ook gezellig tegen mijn beste vrienden aangekropen.
Om een uur ‘s nachts skinnydippen in het meer deden we gewoon als we daar spontaan zin in hadden.
In deze bijzondere plek leerde ik dat aanraking super fijn en gezond is, en dat het niks seksueels of romantisch hoeft te zijn, alhoewel dat er soms wel zo uit kan zien. Ook naaktheid of topless zijn tijdens zwemmen of met warm weer was normaal. Niks moet en alles mag, just release your bodyshame, zei een vriend van me tegen iemand anders bij het naaktstrandje. Niet heel speciaal, maar ik merkte wel dat ik even een drempel over moest, in Nederland zijn we toch wat preutser hier mee heb ik het idee. Om een uur ‘s nachts skinnydippen in het meer deden we gewoon als we daar spontaan zin in hadden.
Oh wat wilde ik alles panisch controleren. Het ging he-le-maal nergens over. Over alles wat ik kon verzinnen maakte ik me wel zorgen. Of ik wel vrienden maakte, of ik wel paste in deze omgeving, of ik wel geaard kon blijven, of ik niet overprikkeld raakte en bla bla bla. Ik leerde dat iets krampachtig vast proberen te grijpen juist contraproductief werkt. Af en toe lukte het om de controle meer los te laten, maar ik ben hier nog steeds veel mee bezig. Lange tijd was ik zelfs onbewust van deze controledrang. Tijdens een cacao ceremonie hoorde ik de woorden in mijzelf: I allow myself to surrender. I allow myself to trust. I allow myself to let go. Een goed mantraatje voor mij.
Als je je op zo’n liefdevolle plek nog steeds intens verdrietig kan voelen, maakt je buitenwereld dus weinig uit.
Tijdens mijn reis naar het bewustzijnsparadijs, viel mijn oog in Stockholm op een bijzonder gedichtje en die omschreef heel goed het gevoel dat ik later kreeg toen ik daar leefde. Komt ‘ie.
A Journey from A to B
There will be no further need for cities or castles
There will be no further reason for roads or squares
Every point will be the same as any other
Dit gedichtje omschrijft voor mij het gevoel dat alles vanbinnen zit en dat dat ook bepaalt hoe je de buitenwereld ziet, ook al heb je luxe kastelen en steden vol afleiding. Zelfs op de droomplek waar ik was voelde ik, en velen met mij, me regelmatig alleen, verdrietig, gefrustreerd en in de war. Dus als je je op zo’n liefdevolle plek nog steeds verdrietig kan voelen, dan maakt je buitenwereld echt weinig uit voor je binnenwereld. We sliepen niet luxe, vaak koud douchen en geen luxe eten, maar dat maakte dus echt allemaal niks uit.
Toen ik daar rondliep dacht ik af en toe: wow iedereen is zo blij en gelukkig, en ik voel me onzeker en kwetsbaar, zonder schild. Dit deelde ik tijdens een bijzondere healing en zij vertelde me dat het juist de kracht is om het volledige emotionele spectrum te belichamen in al je menselijkheid. Zo fijn om dat even te horen, natuurlijk ervaart iedereen allerlei emoties alleen we zien het misschien niet meteen. Ook in de dagelijkse sharings, waar ik natuurlijk niks van kan delen, kwam naar voren dat we allemaal universele menselijke gevoelens hebben, en ja, ook mensen waarbij je het niet verwacht. Het kan zo bevrijdend werken om te realiseren dat de emotie die jij op dit moment hebt, iedereen wel eens heeft gehad.
Het meest spirituele wat je kan doen is je volledige emotionele spectrum te belichamen in al je menselijkheid,
Veel van deze inzichten zijn niet nieuw voor me, maar ze echt in je dagelijks leven elk moment LEVEN is een heel ander verhaal. Zeker als je samen met anderen leeft, slaapt, eet, werkt en feest. Iedereen triggert elkaar natuurlijk en dan is het aan jou om bewust te blijven. Tegelijkertijd kreeg ik de mooiste vriendschappen en connecties als cadeautje. Bij de laatste ceremonie die ik bijwoonde liepen de tranen over mijn wangen, vol in het zicht van mijn tweehonderd medevrijwilligers, de familie. En het mocht. Iedereen mocht mijn tranen van dankbaarheid zien. Mijn droom heb ik geleefd. Thank you, thank you, thank you. <3
Gepost onder Everyday mindfulness met de tags bewustzijn, community, droom en spiritualiteit
Om los te laten is geen enkele tool zo krachtig als vergeving....
Sinds kort woon ik na een tijd weer in de stad en wat vind ik het...