nieuwer naar blog ouder

#84: Jessica Kaasschieter: Laten we heel groots, en nog een beetje meer zijn.

De lieve Jessica kwam op ons pad door een aaneenschakeling van synchroniciteiten. Al bij het eerste telefoongesprek zaten we op één lijn. Ze schrijft prachtige gedichtjes over het leven, ze zingt, acteert en direct kwam het idee om samen te gaan werken. Zodat iedereen in zijn of haar licht kan gaan staan, en nog een beetje meer

Mijn missie: Mensen met hun diepste vuur verbinden

Mijn naam is Jessica Kaasschieter (1992). Ik ben zangeres, theatermaker, schrijver en actrice. Daarnaast ben ik ook werkzaam als zang- en theaterdocent op verschillende locaties. Op dit moment ben ik bezig met de publicatie van mijn eerste gedichtenbundel. Dit wordt een bundel met 50 Engelse gedichten onder de naam ‘The Benevolent Soul’. Dit betekent de ultieme naaste. De gedichtjes zijn kort, intiem, krachtig en kwetsbaar. Met deze gedichtjes wil ik de lezers uitdagen hun eigen ‘Benevolent Soul’ te vinden.

Wat triggerde mij om met bewustzijn bezig te gaan?

Ik ben altijd al geïnteresseerd in bewustzijn en spiritualiteit. Mede door mijn moeder die zich daar in haar werk mee bezig houdt. De nieuwsgierigheid, die ik al van kinds af aan heb, heeft zich uiteindelijk ook geuit in mijn beroep als theatermaker, zangeres en schrijver.

Ik heb het verlangen als kunstenaar mensen met hun diepste vuur te verbinden waardoor ze vanuit hun grootste potentieel kunnen leven. Ik heb mijn tastbare vorm gevonden in het kunstenaarschap, dat is mijn kleur.

Als kunstenaar heb ik het vermogen mensen met hun eigen creatieve hart in contact te brengen. Zo kan ik ze inspireren, helpen landen en even uit hun dagelijkse ritme halen. Dit vind ik heerlijk om te doen. Daarnaast geeft het mij als mens voldoening.

In mijn werk ga ik samen met mijn publiek deze zoektocht aan: hoe kom ik in contact met wat ik écht wil uitdragen? En hoe durf ik dat? Wat is mijn eigen kleur? En hoe kunnen we verbinden? Dit hangt allemaal met elkaar samen: je hart is immers de stem van je ziel. Als het ene hart blauw uitdraagt, de ander groen en de ander rood – allemaal uniek – hoe worden we dan één? Ik denk dat wij als mens die eenheid goed kunnen gebruiken. Theater en muziek kan voor die eenheid zorgen.

Ik wil mensen meenemen middenin dat kloppend hart waar we ons, met al die verschillende kleuren, samen in bevinden. Daar waar het warm is, het brandt, het vertrouwd voelt, soms heel eenzaam en af en toe zó oogverblindend fijn. Binnenin dat gekleurde hart gaan we samen op reis. Vanuit het overstijgend aspect: uiteindelijk willen we als mens allemaal overwinnen. Elk mens heeft iets unieks uit te dragen. De kunst is je kleur te blijven verfijnen.

Er is een Zuid Afrikaanse filosofie genaamd ‘Ubuntu’. Dit staat voor de intentie waarmee men leeft en hoe men in het leven staat. Vooral gericht op de relaties en toewijding tussen mensen onderling. Het gaat uit van de gedachte: ‘Ik ben wat ik ben door wat wij allen zijn’. Desmund Tutu heeft dit destijds prachtig verwoord. Het is een gegeven dat ik vaak gebruik als houvast in mijn werk. Ik wil dat mensen zich na het ervaren van mijn werk gerustgesteld en verbonden voelen met een diepte in zichzelf.

Wat of wie heeft je (het meest) geïnspireerd?

Ik word op zoveel manieren geïnspireerd. Zo zijn er mensen die mij als theatermaker ongelofelijk inspireren. Vaak performers die zich in de overgave kunnen storten. Voor mij steekt Wende Snijders daar met kop en schouders bovenuit. Ik heb haar laatste voorstelling MENS in totaal zes keer gezien, gewoon om te kijken en te leren en werd elke keer ongelofelijk geraakt.

Schrijvers die mij inspireren zijn onder andere Elizabeth Gilbert en Brené Brown. Hun boeken helpen mij groots te denken.

Als laatste zijn mijn naasten een grote bron van inspiratie.

Ik kan de gesprekken waarin we elkaar bevragen ontzettend waarderen en vind ze heel leerzaam. Na een mooi gesprek met iemand die ik liefheb (of een totale vreemde) kan ik totaal geïnspireerd mijn dag voortzetten.

Wat brengt het mij om hier zo mee bezig te zijn?

Dat ik hierdoor vol in het leven mag staan. Ik heb het gevoel dat ik hierdoor volmondig ‘JA!’ zeg tegen het leven en de dingen die op mijn pad komen. Dit is een bepaalde intensiteit die ik voor geen goud zou willen missen. Ik ben er zelfs een beetje verslaafd aan en zoek het bewust op. Ik zie het als een medaille met twee kanten; aan de ene kant mag ik de schoonheid volledig ervaren, wat ik geweldig vind maar ook de grote dieptes ervaar ik in haar totaliteit. Beide kanten zijn nodig om het leven te begrijpen. Ik probeer mijn antwoorden te vinden in het schrijven en zingen of ik ga wandelen in het bos. Vaak vind ik op deze manier hetgeen wat ik nodig heb.

Wat vertel je ons niet?

Wat ik stiekem niet vertel is dat ik af en toe het gevoel heb dat ik meer ziel ben dan lichaam en dat ik daardoor soms een vervreemding met mijn lijf kan ervaren. Best onhandig aangezien ons lijf ervoor zorgt dat wij hier op aarde kunnen functioneren.

Het blijft een reis mijn lichaam te omarmen en het de liefde te geven die het verdient. Het lukt steeds beter mijn ziel en lijf als één te beschouwen.

Soms moet ik mezelf hier even aan helpen herinneren. Het is een mooie zoektocht die zich ook laat zien in de gedichten en liedjes die ik schrijf.

Waar ben je dankbaar voor?

Ik ben dankbaar dat ik hier op aarde mag rondlopen. Dat ik een lichaam heb wat functioneert. Dat ik verbonden ben met wat ik het liefste doe. Dat ik wakker ben. Dat ik mensen mag inspireren. Dat ik mensen om mij heen heb die mij volledig zien; mijn kronkels en mijn kracht. Ik vind dat een zegen.

Het zorgt ervoor dat de eenzaamheid die we allemaal in ons hebben een beetje dragelijker wordt. Het gevoel dat we elkaar kunnen helpen groeien en stimuleren geeft mij de grootste troost binnen de zoektocht hoe als mens te functioneren.