#83: Edith Camps: Achter de wolken schijnt de zon

Kun je zien wat er is? Kun je meebewegen met wat er op je pad komt? Kijk eens naar deze foto. De natuur schonk mij dit plaatje, tijdens het tuinieren in onze tuin. Het verscheen op het moment, dat ik even voor mezelf nam. Tegenwoordig gun ik het me om stil te mogen staan. Stil staan om mijn lichaam te voelen en rust te geven, stil staan om mijn gedachten waar te nemen en te voelen wat er is. “Ik sta even stil en dat is een hele vooruitgang”, een spreuk van Bertold Brecht, welke me is aangereikt tijdens mijn coach-opleiding. Mijn aangeleerde gewoonte is, om vooral door te gaan. Opgeven is iets, wat ik niet zomaar kan of doe. Dat is voor mij verbonden met loslaten. En loslaten…., dat doe je niet, is mijn overtuiging. Totdat ik inzag dat anders leren vasthouden, ook een vorm van loslaten mag zijn.

Meer klaar staan voor anderen dan voor mezelf

Mijn onbewuste focus van vasthouden aan de ingezette koers en doorgaan, heeft me ontzettend veel gebracht en helaas ook veel gevergd. Mijn lichaam gaf twee jaar geleden aan dat het zo niet langer kon, dwong me letterlijk tot stilstand. Lopen was niet meer zo vanzelfsprekend als ik gewend was, mijn hele lijf deed pijn en was moe. Mijn levenspad is doorkruist door meerdere ingrijpende gebeurtenissen. Daar zal ik een andere keer meer over schrijven. Voor nu is het voldoende om te noemen dat ik onvoldoende kon meebewegen op het verlies van al deze lieve dierbaren. Mijn lichaam dwong me tot stilstand en te gaan voelen wat er was. Hetgeen ik al die tijd aan voorbij ben gegaan, de gevoelen waar ik niet bij stil durfde te staan. Ik wilde niet meegaan in het verdriet. Het verdriet dat er is, op het moment dat je afscheid neemt van geliefden. Wel stond ik klaar voor anderen om me heen. Meer klaar voor de anderen dan voor mezelf. Ik dacht zo goed te weten wat een ander voelde, maar wist zo slecht naar mezelf te luisteren.

Ik heb vele wandelingen gemaakt en veel tijd in onze tuin doorgebracht, en dat alles heeft me gebracht waar ik nu sta.

De vele prachtige details van de natuur geven me rustmomenten van troost. Door het bewonderen van de cyclus van de natuur, kon ik een gelijkenis inzien met de verbinding van mijn eigen cyclus van het leven. Daardoor heb ik een tijd stil gestaan op een kruispunt en durven kiezen voor een totaal andere richting in mijn leven. Een vertrouwde en veilige werkomgeving, als projectleider bij de overheid, losgelaten, ben me gaan richten op coachen en voor mezelf gestart. Tijdens mijn eigen coaching-traject en opleiding tot coach heb ik zoveel mogen ontvangen om beter naar mezelf te leren luisteren. Dat is wat ik iedereen van harte gun. Om eerst naar jezelf te gaan luisteren en dan naar de rest.

Wat kan natuur en tuinieren je brengen?

Dit is mijn eerste blog die ik schrijf, over mijn ervaringen. En over wat natuur en het tuinieren, je kan brengen. Het bezig zijn met de natuur in de tuin levert zoveel op. Woelen in de aarde, om letterlijk te kunnen aarden. Het zien opgroeien van de kruiden, bloemen, groenten en fruit brengt mooie vormen, kleuren, geuren en smaken. Je oogst figuurlijk zoveel meer als je tuiniert. Vaak krijg je gezelschap van vogelgeluiden, je voelt en hoort de wind door je haren en de blaadjes, je ziet en hoort insecten op bloemen, je voelt de zonnestralen op je huid en ziet de schitteringen door de bladeren. Een roodborstje strijkt geregeld op arm-afstand naast me neer, kijkt me dan aan met zijn twinkelende opmerkzame oogjes en begint vrolijk uit volle borst te fluiten. Wat ben ik rijk als ik daar naar mag kijken en kan voelen wat dit aan energie oplevert. Hoe mooi is de verbinding dan van mens en natuur.

Dus aan jou de vraag om mee te nemen; Schijnt de zon voor jou? Wat zie jij als je om je heen kijkt? Of richt je je (on)bewust op je eigen focus en volg je je eigen ingezette weg en kijk je weg van wat de natuur je schenkt? Ik wens je mooie natuurlijke momenten.

Hartelijke groeten, Edith Camps

Op https://ont-moete-motion.nl/ vind je meer over Edith Camps en haar werkwijze.